ازکویر پرسیدم که چرا گرمی؟ گفت زیرا سرد دلان را دوست ندارم.

پرسیدم که چراخشکی؟ گفت برای اینکه می‌خواهم عاشقی را در

 یادها زنده کنم. پرسیدم چرا یکرنگی؟ گفت زیرا سادگی را دوست

دارم.

حرفها که تکراری میشوند،غصه ها که عادی می شوند،شعرها که
بی صدا می شوند وقتی که حتی اتفاقها معمولی می
شوند،بارانها از سر تکرار می بارند و بهارها از سر عادت
گل می کنند
وقتی همة روزهای تقویمت مثل هم می شوند،شنبه با جمعه
فرقی نمی کند،زمستان با بهار، امسال با پارسال
وقتی به آسمان یکجور نگاه
می کنی ، به خودت یکجور نگاه می کنی ، و حتی به خدا

و می خواهی زندگی را سخت نگیری تا زندگی بر توسخت نگیرد،
و لحظه ها روال عادی خودشان را داشته باشند،بهار هر وقت
دلش خواست بخندد وزمستان هر وقت
خواست دلش بگیرد،
آن وقت مثل سنگریزه ای در دل کوه گم می شوی بدون آنکه
کمترین اثری بگیری
یا کمترین اثری ببخشی
مثل یک روز بی خاطره به پایان می رسی بدون آنکه حتی

لحظه ای در حافظه ای ثبت شده باشی

اما به خاطر خدا هم که شده ا ینقدر مثل مرداب در خودت
غرق نشو و کمی هم
جرأت دریا شدن داشته باش.

بی  تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

        همه تن چشم شدم خیره  به دنبال تو گشتم

                      شوق دیدار تو لبریزشد از جام وجودم 

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

         در نهان خانه ی جانم گل یاد تو درخشید

                      یاد صد خاطره خندید 

عطر صد خاطره پیچید

         یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم 

                      پر گشودیم ودر آن خلوت دل خواسته گشتیم 

ساعتی بر لب  آن جوی نشستیم 

        تو همه راز جهان  ریخته در  چشم سیاهت 

                      من همه محو تماشای نگاهت 

آسمان صاف و شب آرام، 

        بخت خندان و زمان رام

                    خوشه ماه فرو ریخته در آب

شاخه ای دست بر آورده به مهتاب 

       شب صحرا، گل سنگ، همه دل داده به آواز شباهنگ

                   یادم آمد  تو به من گفتی از این عشق حذر کن 

لحظه ای چند بر این آب نظر کن 

       آب  ایینه  عشق گذران است 

                  تو که امروز نگاهت به نگاهی نگرا ن است 

باش که فردا دلت بار گران است

       تا فراموش کنی چندی  از این شهر سفر کن 

                 با تو گفتم حذر از عشق ندانم 

سفر ار پیش تو هرگز نتوانم، نتوتنم 

     روز اول که  دل من به تمنای تو پر زد

                چون کبوتر لب بام تو نشستم 

تو به من سنگ زدی من نرمیدم، نگسستم 

      باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم

                 تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم 

اشک در چشم تو لرزید 

     ماه بر عشق تو خندید 

                یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم 

 پای در دامن اندوه کشیدم ، نگسستم، نرمیدم 

       رفت در ظلمت شب آن شب و شبهای دکر هم

               نگرفتی تو از آن عاشق آزرده خبر هم 

                        بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم